Κάθε φορά που μια πραγματικά τεράστια μπάντα βγάζει ένα καινούριο άλμπουμ, βάζω τον εαυτό μου σε μια πολύ συγκεκριμένη διαδικασία ως προς το επίπεδο της ακρόασης και της μετέπειτα αξιολόγησης: Αναφέρομαι στην διαδικασία του διαχωρισμού του brand name από την μουσική αυτή καθεαυτή. Δεν θέλω σε καμιά των περιπτώσεων να επηρεαστώ από το όνομα που κουβαλάει η εκάστοτε μπάντα, τον πρότερο έντιμο βίο, τις παλιές, ή νεότερες μεγάλες δόξες ή οτιδήποτε άλλο με αποσπά από αυτό που ακούω: “Αν μια νεοεμφανιζόμενη μπάντα έβγαζε αυτό το άλμπουμ ποια θα ήταν η αντίδραση;”, έχω πάντα και αυτό το αφοπλιστικό ερώτημα στην άκρη του μυαλού, ώστε ο διαχωρισμός που μόλις περιέγραψα να λειτουργήσει στην εντέλεια.
Δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα από τα παραπάνω σε σχέση με το άλμπουμ δισκογραφικής επιστροφής των Dream Theater, διότι το Parasomnia από την πρώτη κιόλας ακρόαση του -και το τονίζω αυτό- με μέθυσε. Προσέξτε, δεν γράφω ούτε “με κέρδισε”, ούτε “μου άρεσε”, ούτε “με εντυπωσίασε”, ούτε τίποτα παρόμοιο. Γράφω “με μέθυσε”. Με έβαλε κατευθείαν στην σφαίρα του, από τα πολύ πρώτα λεπτά επαφής μαζί του και πριν με ρίξει στην διαδικασία της εξερεύνησης -που ήρθε από τις επόμενες ακροάσεις και μετά-, μου πρόσφερε με τεράστια γενναιοδωρία την απόλαυση της ακρόασης ενός έργου πηγαίας έμπνευσης, ενός απίστευτα καλογραμμένου progressive metal άλμπουμ με μεγάλες, οργανικές συνθέσεις προικισμένες με ατμόσφαιρα, προικισμένες με ανατροπές μα πάνω από όλα προικισμένες με αυτήν την πρωτόγνωρη ηχητική θαλπωρή που σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι για πολλοστή φορά πόσο κυριολεκτικά μεγάλη μπάντα είναι οι Dream Theater.
Έτσι λοιπόν απαλλαγμένος από την μίζερη πολλές φορές διαδικασία λογαριασμού με το brand name, μπόρεσα να αφοσιωθώ στη μουσική, καταγράφοντας τα καίρια εκείνα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την προσωπικότητα του θαυμαστού ετούτου άλμπουμ: Θα ήθελα να τονίσω από την αρχή, ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο αινιγματικά δημιουργήματα της μπάντας, Ένα μεταίχμιο μεταξύ φωτός και σκοταδιού κυριαρχεί σε σχεδόν συνεχόμενο βαθμό στη μουσικότητα του δίσκου, στις μελωδίες αυτές καθεαυτές, ακόμα και στα trademark -ως προς το ύφος- θέματα που θα κάνουν στιγμιαίο reflect στο X ή το Υ άλμπουμ της μπάντας.
Είναι αδύνατο κάποιος να μην αντιληφθεί ότι στο Parasomnia έχουμε ουσιαστικά μια υφολογική σύνοψη όλης της Dream Theater δισκογραφίας -με εξαίρεση ίσως το πρώτο άλμπουμ-. Όχι μην περιμένετε τραγούδια φωτοτυπίες που θα παραπέμψουν αυτούσια σε άλμπουμ του παρελθόντος. Να είστε όμως προετοιμασμένοι για καίρια parts τα οποία θα βάλουν ειδικά το εξασκημένο Dream Theater αυτί, στην διαδικασία του στιγμιαίου flashback. Στο επίπεδο του structure development, η παραπάνω προσέγγιση βοηθάει και στην ανάπτυξη των μεγάλων σε διάρκεια συνθέσεων που έχουμε εδώ ως επί τω πλείστον. Επίσης στο δικό μου μυαλό όλο το παραπάνω processing έχει και έναν συμβολικό χαρακτήρα ο οποίος υπερτονίζει την έννοια του κύκλου: Έτσι η μπάντα μπορεί να μετουσιώσει και καλλιτεχνικά την επιστροφή στο line up των James LaBrie -φωνή-, John Petrucci -κιθάρες-, John Myung -μπάσο-, Jordan Rudess -πλήκτρα- και Mike Portnoy -τύμπανα-.
Όχι η επιστροφή του Portnoy δεν είναι μονάχα μια νοσταλγική ματιά στο παρελθόν, σηματοδοτεί έναν καινούριο κύκλο για την μπάντα, μια νέα εποχή, και τούτο το άλμπουμ αποτελεί ένα εντυπωσιακό πρώτο κεφάλαιο, όχι εξαιτίας των ονομάτων, μα εξαιτίας της μουσικής. Παρόλα αυτά εγώ σας συμβουλεύω να διαθέσετε έξτρα χρόνο παρατήρησης για το out of this planet drumming του Mike ο οποίος ακούγεται σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εποχή του Black Clouds & Silver Linings (2009), ενός κάπως παρεξηγημένου Theater άλμπουμ το οποίο ήταν το τελευταίο που ηχογράφησε ο Portnoy πριν οι δρόμοι του με την μπάντα χωρίσουν. Θα μου πείτε τώρα βέβαια πως κάποιοι έβλεπαν την Portnoy επιστροφή να έρχεται. Οκ, το δέχομαι: Ας μην ξεχνάμε την συμμετοχή του τόσο στο “Terminal Velocity” -solo άλμπουμ του Petrucci– όσο τεράστιο, Liquid Tension Experiment 3, το 2020 και 2021 αντίστοιχα, αλλά αυτά θα αφήσω τους theaterάδες να τα αναλύσουν (που είσαι Ευθυμίου;).
Κάτι ακόμα που θέλω να παρατηρήσω είναι πως ο δίσκος ξεδιπλώνεται σταδιακά βάζοντας τον ακροατή σε μια κινηματογραφική λογική. Σαν να βλέπεις ένα αστυνομικό film και έχοντας μπει και εσύ στο ρόλο εκείνου που θα λύσει το μυστήριο, να συλλέγεις σκηνή με την σκηνή ένα κάποιο στοιχείο το οποίο ενδεχομένως να φανεί χρήσιμο. Από τη μέση και μετά το άλμπουμ γίνεται ακόμα πιο ατμοσφαιρικό βγάζοντας προς τα έξω μια noir μυσταγωγία άκρως γοητευτική, δίνοντας χώρο και σε αρκετά 70ς prog στοιχεία να πάρουν τα ηνία σε στιγμές κλειδιά. Γράφω τα παραπάνω έχοντας στο μυαλό μου την εισαγωγική μελωδία του A Dead Asleep, το λυτρωτικό Bent the Clock, το χειμαρρώδες A Broken Man και φυσικά το αριστουργηματικό 19λεπτο The Shadow Man Incident.
Το The Shadow Incident αποτελεί χωρίς αμφιβολία το peak του δίσκου: Ενώ κουβαλά τον αέρα και την γοητευτική εφευρετικότητα του live αυτοσχεδιασμού, ταυτόχρονα ακούγεται τόσο συγκροτημένο και τόσο γοητευτικά ανατρεπτικό: Από τα latin breaks, μέχρι τις cinematic ενορχηστρώσεις, έχουμε εδώ ένα γιγάντιο ψηφιδωτό από πράγματα να ακούσουμε και να ανακαλύψουμε. Και όλα αυτά σε ένα κομμάτι με θέμα την υπνική παράλυση…
Η μίξη του Andy Sneap, το engineering του James ‘Jimmy T’ Meslin & η παραγωγή του Petrucci έχουν δώσει στο άλμπουμ έναν ήχο υποδειγματικό, να το σημειώσω και αυτό. Τα οργανικά parts του υλικού βγάζουν απίστευτη ζεστασιά μέσα σε ένα εξαιρετικό balancing, ενώ οι κιθάρες βγαίνουν μπροστά βρίσκοντας την κατάλληλη βάση στις δυναμικές των τυμπάνων. Όλα όπως πρέπει κύριοι.
Να μην ξεχάσω επίσης να αναφέρω πως το εξαιρετικό εξώφυλλο ανήκει στον Hugh Syme.
Εν κατακλείδι λοιπόν με το δέκατο έκτο άλμπουμ τους οι Dream Theater επιχειρούν μια επιστροφή στις ρίζες τους κάνοντας μια σύνοψη των μεγάλων στιγμών τους, ανοίγοντας ταυτόχρονα το επόμενο κεφάλαιο της μεγάλης τους ιστορίας. Ατενίζουν το μέλλον με ένα εξαίρετο progressive metal άλμπουμ σε noir ηχοχρώματα, ένα άλμπουμ που θα απασχολήσει για καιρό αυτόν που θα επιλέξει να του αφιερώσει χρόνο.
