Έχω καθίσει και μαζεύω τα σκόρπια κομμάτια μου από διάφορα σημεία του χώρου. Προσπαθώ να κάνω reset το νευρικό μου σύστημα μιας και έχω επέλθει σε κατάσταση σοκ η οποία παραμένει σταθερή και αμετάκλητη δυστυχώς για μένα. Δεν μπορώ να κάνω και πολλά είναι η αλήθεια, η σαστιμάρα μου με έχει κυριεύσει και το μόνο που μου μένει πλέον είναι να αναφωνήσω το καρα-κλισέ μα ειλικρινέστατο “πως με πετσοκόψατε έτσι ρε Bio-Cancer“. Ναι με το “Revengeance” συνέβησαν όλα αυτά και μην πεις μετά ότι δεν σε προειδοποίησα.
Στο τρίτο τους άλμπουμ οι Αθηναίοι παραδίδουν ένα επίπονο μάθημα thrash metal πρακτικής, επικεντρωμένοι σε βασικά μα και επιμέρους στοιχεία: Το φονικά αναπτυσσόμενο Vektor riffing, τα σχεδόν μόνιμα και υστερικά Sadus ξεσπάσματα, τις Kreator αναφορές που επιτέλους φαντάζουν αληθινά επικίνδυνες μιας και δίνονται μέσα από το πρίσμα της Morbid Saint υπερβολής. Είναι τόσα πολλά και τόσο ενδιαφέροντα όσα συμβαίνουν σε τούτο το άλμπουμ που πραγματικά δεν ξέρεις αν θέλεις να σπάσεις όλο το σπίτι βλαστημώντας (πάλι) την τύχη σου ή αν θέλεις απλά να καθίσεις και να παρατηρήσεις το πόσο αριστοτεχνικά έχει δουλέψει η μπάντα το υλικό της, δίνοντας πραγματική έννοια στη λέξη “ακραίο”.
Στήσε λίγο αυτί πριν δώσεις μπουνιά στον τοίχο. Ποτέ τα αργόσυρτα σημεία δεν ακούστηκαν τόσο κλειστοφοβικά σε έναν thrash δίσκο και ποτέ το blackened riffing δεν βγήκε προς τα έξω τόσο ισορροπημένα. Και όλα αυτά δοσμένα μέσα από μια στιβαρή και πεντακάθαρη παραγωγή.
Για να πω την αλήθεια ένα από τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκα κατά τη διάρκεια της πρώτης ακρόασης του άλμπουμ είναι πως πρέπει επιτέλους να καταφέρω να δω αυτή τη μπάντα ζωντανά. Το υλικό τους βγάζει ένα απίστευτα συναυλιακό vibe. Ναι ναι, το ξέρω πως οργώνουν τα πέριξ και παίζουν κυριολεκτικά παντού, απλά εγώ πρέπει επιτέλους να ξεκουνηθώ.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Έχουμε εδώ ένα τεράστιο άλμπουμ από μια μπάντα που γνωρίζει ακριβώς τι θέλει μουσικά και ξέρει και πως να το υλοποιήσει. Respect.
