Ένα ντεμπούτο-ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ, από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, αληθινό ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Μη χάνετε ούτε στιγμή, πάρτε την κόπια σας, ΤΩΡΑ!
Το review θα μπορούσε να σταματάει ακριβώς εδώ, για να είμαι ειλικρινής.
Απ’ ότι φαίνεται όμως, υπάρχουν πολλά περισσότερα να ειπωθούν, οπότε ας προχωρήσουμε χωρίς χρονοτριβή…
Ένα concept album που αφηγείται ένα συναρπαστικό, dark fantasy ταξίδι, δίχως γυρισμό.
Αρκεί;
Σίγουρα όχι, έχουμε ακούσει κάμποσα από δαύτα μέσα στα τελευταία χρόνια, καλώς ή κακώς.
Ένα άλμπουμ που συνδυάζει στιχουργικά sci-fi και sword & sorcery θεματολογία βγαλμένη από μια πρωτότυπη μυθοπλασία που εκτείνεται σε πολλαπλά επίπεδα και πλαίσια αναφοράς.
Σίγουρα ελκυστικό μα ίσως όχι εντελώς πειστικό.
Ένα άλμπουμ που διαχειρίζεται το επικό στοιχείο με καλοδουλεμένο λυρισμό και πολυπρόσωπη μελωδικότητα κι όχι με σφοδρότητα και δύναμη, αποπνέοντας μια πολύ ξεχωριστή γενναιότητα, τέτοια που εκφράζει σθένος ψυχής καλλιεργημένης, φιλοσοφία αφοσίωσης στο σκοπό της ζωής, έμπνευση και συνείδηση, όχι μονάχα ένστικτο και ορμή.
Αρχίζει και γίνεται ενδιαφέρον, έτσι;
Ένα άλμπουμ που ακούγοντάς το συνειδητοποίησα πόσο μού έλειψε η 90s ατμόσφαιρα, αυτός ο ζεστός, ποιοτικός ήχος του καλοδουλεμένου, αγυάλιστου μα όχι ωμού μετάλλου, τέλειου από την απόδοση κι επίδοση του γκρουπ κι όχι από τεχνικά και τεχνητά τερτίπια – ένα άλμπουμ που συνιστά την ΑΠΟΛΥΤΗ επιστροφή σε αυτόν τον ήχο!
Ακόμη πιο ενδιαφέρον;
Κι αν πω ότι είναι επίσης ένα άλμπουμ που συνδυάζει τα καλύτερα epic heavy στοιχεία με ένα ιδιαίτερο prog folk χαρακτήρα, υποδόριο αλλά σαφέστατα αναγνωρίσιμο, στα χνάρια του ήχου των μεγάλων US θρύλων του είδους μα μπολιασμένο από την ελληνική μουσική παράδοση και με μια 70s ποιοτική χροιά;
Ναι, σωστά. Έχουμε σίγουρα να κάνουμε με κάτι μοναδικό.
Δεν θα μασήσω τα λόγια μου, λοιπόν. Από Ελλάδα και Κύπρο μέχρι Καναδά και Σουηδία, κι από ΗΠΑ μέχρι Γερμανία, έχουν βγει φοβερές δουλειές σε αυτό το χώρο – κι άλλες, αρκετές, πολύ κατώτερες των προσδοκιών και των μεγαλόστομων promo texts.
Ποια είναι, επομένως, η ουσιαστική διαφορά που μπορεί να προσφέρει άλλη μία ελληνική μπάντα του είδους όταν έχουμε ήδη ακούσει κάποιες που πραγματικά ξεχώρισαν με πολύ ολοκληρωμένες και αριστοτεχνικά δουλεμένες κυκλοφορίες;
Νομίζω πως ξέρω: σε αυτό το κυριολεκτικά μοναδικό ντεμπούτο, οι Arysithian Blade σήκωσαν το λάβαρο και ξεκίνησαν για τη μάχη, γνωρίζοντας ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το Μυστικό του Ατσαλιού.
Ακούγονται άραγε κούφια τα λόγια μου, δίχως νόημα;
Μόνο για όσους δεν μπορούν να αντιληφθούν το μεγαλείο της ΑΛΗΘΙΝΗΣ κι ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ που σου δίνει η αέναη πηγή που λέγεται underground ήθος, αυτή η ανίκητη παλίρροια που έχει υψώσει κάθε τι αληθινά πολύτιμο, εσώτερο, κρυφό και μύχιο, εκείνων των λίγων ρομαντικών που δεν νοιάζονται παρά για τους όσους άλλους λίγους, το ίδιο ρομαντικούς, που θα ταυτιστούν μαζί τους, θα γίνουν ένα, και το αυτό, κι αχώριστοι θα γράψουν μια ιστορία αλλιώτικη, τέτοια που δεν θα διαβάσεις πουθενά, ποτέ, αν δεν ψάξεις και ξαναψάξεις μέσα σου, και πέρα από όσα βλέπεις και φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Γιατί, τελικά, με το “Iriath” θα καταλάβεις πως όποιος κραδαίνει την Arysithian Blade σε κοιτά κατάματα δίχως να δείχνει δόντια. Δεν θέλει να επιβληθεί, δεν θέλει να φοβίσει. Έχει το μεγαλείο και τη σοφία, εκείνη τη γνώση βαθιά μέσα του, που με ένα βλέμμα αντιγυρίζει όλο σου το είναι, καθρεφτίζει συναισθήματα που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν στην ψυχή σου – κι η νίκη, τελικά, είναι ολοδική σου, του ακροατή που στέκεται μπροστά σε ένα έργο μοναδικό, μεγάλης, πραγματικά ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ αξίας, ένα έργο που οδηγεί σε αληθινή εξύψωση ψυχής!
Το “Iriath” δεν έχει ταίρι, μα έχει αρκετές εκλεκτές επιρροές.
Οι πρωτομάστορες του λυρισμού Warlord κι οι ανεπανάληπτοι πρώιμοι Fates Warning είναι παρόντες σε όλο το άλμπουμ, ενώ διάχυτη είναι η μελαγχολία των Wishbone Ash, η ευφυΐα των Rush και των Camel αλλά κι η μαγεία των Black Sabbath στην εποχή του Dio. Αισθητές είναι επίσης οι διδαχές του τεράστιου Γιάννη Σπάθα (Socrates Drank The Conium), του ευφάνταστου Δημήτρη Σελαλμαζίδη (Sarissa) και του οραματιστή Uli Jon Roth (Scorpions, Electric Sun). Το ελληνικό Νέο Κύμα των 60’s, η ελληνική παραδοσιακή μουσική και το έργο του τεράστιου Μάνου Χατζιδάκι είναι διάσπαρτα σε όλο το άλμπουμ. Δε λείπει η ζηλευτή έκφραση των παλιών, ένδοξων στιγμών των Iron Maiden, ούτε η σκοτεινή παρακαταθήκη των Bathory και η πολύτιμη κληρονομιά των Cirith Ungol – όλα μπλέκονται σε ένα μοναδικό ηχόχρωμα που όμως δεν σέρνει μόνο παλιές αναμνήσεις και θύμησες του παρελθόντος. Ό,τι αγαπήσαμε από πανάξιες, νεότερες μπάντες, οι καλύτερες στιγμές των Gatekeeper, Eternal Champion, Smoulder, Black Sword Thunder Attack και Writhen Hilt, πάλλονται στη ροή του “Iriath”.
Ναι, το ντεμπούτο των Arysithian Blade συνεχίζει μια μακρά κι ένδοξη παράδοση μα καταφέρνει και το κάνει με τρόπο παντελώς δικό του – το συγκρότημα οικειοποιείται όσα χρειάζεται για να αναδείξει το ύφος του και έπειτα τα ξεπερνά ώστε να τα μεταμορφώσει στο δικό του, αμίμητο ηχοτοπίο.
Σπάνια, ΠΟΛΥ σπάνια, 36 λεπτά της ώρας κουβαλούν τόσο βάθος και βάρος καλλιτεχνίας.
Ευθύς εξαρχής, οι Arysithian Blade σε αρπάζουν και σε ταξιδεύουν εκεί που αυτοί θέλουν, στον δικό τους παράλληλο κόσμο. Όχι, δεν έχουμε πομπώδη εισαγωγή, δεν έχουμε συμφωνικά πλήκτρα και φανφάρες, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια καταλυτική μυσταγωγία αρπισμών και μια ακλόνητη, εκφραστικότατη μπασογραμμή από τον Πέτρο Βασιλειάδη (Protean Shield) που μαζί με την κλαίουσα κιθάρα του Γιάννη Ακτύπη (Protean Shield), δίνουν το ύφος ολόκληρου του άλμπουμ, ένα ΣΤΟΙΧΕΙΩΤΙΚΟ επικό χέβυ μέταλ που όμοιό του δύσκολα συναντάς, όχι μόνον στην ελληνική σκηνή, μα και σε όλο διεθνές στερέωμα.
Το γιατί είναι εμφανές ήδη από το opening track, “Iriath”, ένα λυρικής τελειότητας αργόσυρτο και πονετικά μελωδικό τραγούδι, που κουβαλά δράμα και ηρωϊσμό στις αναλογίες που ΟΡΙΖΟΥΝ τον όρο ΕΠΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ! Η φωνή του Χρήστου Παπαδάκη (Afterimage, Ominous Sky), με το μοναδικό κράμα του τεράστιου Geddy Lee (Rush) και της πρώιμης US prog/power σχολής αλά John Arch (ex-Fates Warning, Arch / Matheos), είναι απλά ΙΔΑΝΙΚΗ για αυτό που οι Arysithian Blade παίζουν!
Ακολουθεί το “Riders of Nimir”, ρυθμικό και εξυψωτικό, κι εκεί, μετά όλον τον περίτεχνο καταιγισμό μελωδίας, ενάμιση λεπτό πριν το τέλος, ο Γιάννης Ακτύπης αναλαμβάνει να μάς δείξει τί σημαίνει κιθαριστικό ρεσιτάλ.
To “Crescent of the Two Moons” παίρνει σκυτάλη στο ίδιο ύφος, βυθίζοντάς μας ακόμη περισσότερο στην αφήγηση της εκπληκτικής ιστορίας του άλμπουμ, ενώ μουσικά, το ξεδίπλωμα είναι εξίσου εντυπωσιακό.
Ακολουθεί το “Dragonsword”, που αποτέλεσε και την επιλογή για το πρώτο lyric video. Ένας καλπάζων μαχητικός ύμνος, τρανός και κοφτερός όσο το όνομά του – άλλο ένα υπέροχο τραγούδι, ακριβώς στη μέση του tracklist και πλέον αναρωτιέμαι ΤΙ ΑΛΛΟ μπορεί να ακολουθήσει!
Έρχεται ως απάντηση το “Temples of Obsidian Moonlight” και εδώ, σε μια ακουστική πανδαισία, η τενόρο φωνή του Χρήστου Παπαδάκη χαμηλώνει αισθαντικά για μια μπαλάντα που αποτελεί τον πιο ταιριαστό πρόλογο στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΠΟΣ που ακολουθεί κι ονομάζεται “Arysithian Blade” – το συγκρότημα χαρίζει μοναδικές ερμηνείες σε συνθέσεις που θα μείνουν αξιομνημόνευτες στο διηνεκές του χρόνου!
Υπερβάλλω;
Όποιος ακούσει το “Crystal of Eaaren Zynn” που ακολουθεί, θα καταλάβει πως δεν υπερβάλλω – ΚΑΘΟΛΟΥ! Ένα γρήγορο, πανέξυπνο τραγούδι που φέρει ένα ξεκάθαρο prog πρόσημο, το οποίο προσωπικά αγάπησα, με το παραπάνω.
Όμως η ώρα του τέλους έχει φτάσει.
Η ΜΕΓΑΛΗ ώρα.
Η ώρα της αυλαίας που πέφτει με το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ μοιρολόι “In the Name of Eseth”, ένα από τα εκείνα τα σπάνια, μνημειώδη epic doom κομμάτια που θα στέκονται αιωνίως σαν την επιτομή του είδους! Εφεξής ΤΟΥΤΟ θα είναι το κατευόδιο για κάθε πεσμένο ήρωα, ο στερνός χαιρετισμός σε κάθε γενναίο που στάθηκε πάνω από τη μοίρα του, σφραγίζοντάς τη με τη θυσία του – ο Robert Lowe (Solitude Aeturnus, ex-Candlemass) μπορεί είναι ήσυχος ότι οι θρηνωδίες του έχουν πια βρει συνεχιστή, κι ο αείμνηστος Bill Tsamis (Warlord, Lordian Guard) είμαι σίγουρος ότι σκάει ένα από εκείνα τα σπάνια χαμόγελά του κάπου στον Παράδεισο ακούγοντας αυτόν τον επίλογο…
“Away from the misty mountains
Away from the crimson seas
We ride the skies on our chariots
We carry the Nine Dragon seals
We are blessed by the One-Eye
Our fate is written in steel
We’re striking over the mountains
Under the final command
In the Name of the One
In the name of Eseth
To the Eternal Death we ride…”
Κλείνοντας, πρέπει οπωσδήποτε να δοθούν συγχαρητήρια για την επιλογή του εξωφύλλου, ένα καταπληκτικό ζωγραφικό έργο δια χειρός Αναστάσιου Καραπαπάζογλου – ναι, ο γνωστός από τη φωνή και το μπάσο στους Nemesis, Elwing, Circle’s Line και Windfall. Σε καιρούς φτήνιας λόγω τεχνητής νοημοσύνης, μια τέτοια επιλογή λέει πολλά – άραγε δεν είναι αυτονόητο ότι πρέπει οι καλλιτέχνες να στηρίζουν έμπρακτα ο ένας τον άλλο;
Σπουδαία δουλειά έγινε κι από τον πολύπειρο Κώστα Σκανδάλη στο Infinity Studio για την μίξη και το mastering που ανέδειξε τον μοναδικό χαρακτήρα αυτού του τόσο ιδιαίτερου άλμπουμ.
Το “Iriath” θα κυκλοφορήσει από την Steel Gallery Records στις 6 Δεκέμβρη σε περιορισμένες κόπιες CD.
