Majestic Black Metal με κρητική λύρα, ή κάτι τέτοιο….
2010 και Τω καιρώ εκείνο ήμουν ακόμη τρελαμένος με το “In Sorte Diaboli” των Dimmu Borgir, αφού η εισαγωγή μου στον ακραίο ήχο έγινε σχετικά αργά, κάπου το 2006 με 2007 με Amon Amarth (“With Oden On Our Side”), Opeth (“Ghost Reveries”) και Rotting Christ (“Theogonia”), που στην «ώριμη» ηλικία των 23 (κλαψ!) χρονών με είχε οδηγήσει να σκαλίζω το παρελθόν για black/death διαμάντια, αλλά και να αφουγκράζομαι το τί νέο κυκλοφορεί μέσα από το διαδίκτυο αλλά και τα έντυπα της εποχής. Και ναι, επειδή η στήλη είναι extras και όχι review, θα βάλω πολύ προσωπικό story μέσα, κάτι σαν ένα νοσταλγικό ημερολόγιο της εποχής.
Το 2007 δε, οι SepticFlesh, αφαιρούν το κενό ανάμεσα από τις λέξεις, κάνουν reunion και κυκλοφορούν το αριστουργηματικό “Communion”. Εκεί αρχίζει κάπου και το flirt μου με την ελληνική σκηνή, αφού λάτρευα ήδη Firewind, τρελάθηκα με Christ και Flesh και άρχισα να ψάχνομαι με ελληνικές μπάντες σιγά – σιγά (η επιφοίτηση βέβαια σχετικά με την ελληνική σκηνή μου ήρθε 10 περίπου χρόνια αργότερα).
Δύο/τρία χρόνια αργότερα και κάπου στο 2010, επηρεασμένος από το τρίπτυχο ακραίος ήχος, ελληνική σκηνή και συμφωνικά/majestic/ατμοσφαιρικά μέρη, διαβάζω για το “And Τhe Tides Shall Reveal The Traces”. Τώρα η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι αν πρώτα έβαλα να ακούσω κάποια κομμάτια στην Ιουρασική εκδοχή του YouTube ή παρήγγειλα το CD από το Rock City στην Αθήνα (μαζί είχα αγοράσει και το “A Line Of Deathless King” των My Dying Bride, από το οποίο μου ήρθε μόνο το case χωρίς το CD και με ένα τηλέφωνο τα παιδιά μου έστειλαν άλλο. Τί θυμάμαι τώρα!!!!). Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η ανατριχίλα που μου προκάλεσε η εισαγωγή του “Birth of Immortals” που βγήκε από τα ηχεία, μόλις έβαλα το CD να παίζει. Ορχηστρική εισαγωγή με πλήκτρα, την απαγγελία του Vorea, το πρώτο lead της κιθάρας και το κλάμα της κρητικής λύρας να οδηγεί σιγά – σιγά στον κορμό του τραγουδιού! Αυτό ήταν έρωτας με την πρώτη αυτιά (αντί για ματιά). Και για οποίον δεν το έχει καταλάβει μέχρι εδώ, γράφω για έναν δίσκο που πραγματικά τον λάτρεψα και συνεχίζω να τον αγαπώ. Σε αυτό φυσικά συντέλεσε και η απειρία μου στο ακραίο ιδίωμα, αφού το entry μου έγινε μόλις λίγα χρόνια πριν.
Στην πορεία και στα χρόνια που πέρασαν, ανακάλυψα και άλλα πράγματα που ενίσχυσαν τους δεσμούς μου με το άλμπουμ. Ανακάλυψα ότι ο δίσκος είναι concept, επηρεασμένος από τους ορφικούς μύθους, την Πολιτεία και το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Μια σπουδή των Aherusia πάνω στην ιερή αξία της αγάπης αλλά και του μυστηρίου του θανάτου. Εδώ έχουμε και τους πρώτους σπόρους της μετέπειτα θεματολογικής εξέλιξης των Aherusia με έμμεσες αναφορές στον μύθο του Προμηθέα αλλά και του Ζαγρέα/Διονύσου που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ορφική μυθολογία και την δημιουργία της ανθρώπινης φυλής.
Τώρα βουτάμε σε βαθιά αρχαιοελληνικά φιλοσοφικά μονοπάτια, αλλά τα ορφικά, μιλώντας εντελώς επιφανειακά, διηγούνται ότι οι Τιτάνες δολοφόνησαν και κατασπάραξαν τον Διόνυσο. Ο Δίας οργισμένος τους σκότωσε με κεραυνούς και τα κομμάτια τους σκορπίστηκαν στην γη. Από την ανάμειξη χώματος, αίματος, στάχτης και φωτιάς δημιουργήθηκαν οι άνθρωποι. Έτσι, η ανθρώπινη φύση εμπεριέχει την ψυχή όπου είναι αθάνατη, αφού προέρχεται από τους θεούς (Τιτάνες, Διόνυσο) άλλα και το θνητό κορμί που προέρχεται από το σώμα. Η ψυχή των ανθρώπων λοιπόν με τη σειρά της, έχει την «μολυσμένη» από το έγκλημα των Τιτάνων πλευρά αλλά και την αγνή που ζητάει εξιλέωση (από το αίμα του Διονύσου).
Επιστρέφω στα του δίσκου λοιπόν, για να αναφέρω ότι ένα ακόμη στοιχείο που μου έκανε εντύπωση, ήταν οι συντελεστές πέραν της μπάντας που πλαισιώνουν το concept. Έτσι, η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στα Devasoundz Studios στην Αθήνα με συμπαραγωγή του Χρήστου Αντωνίου των SepticFlesh με τον Vorea, το master και η μίξη έγιναν από τον Σάκη Τόλη (Rotting Christ), ενώ την τεχνική βοήθεια στην ηχογράφηση των τυμπάνων την ανέλαβε ο Φώτης Μπενάρντο και μηχανικός ήχου ήταν ο Γιάννης Συμβώνης. Το υπέροχο εξώφυλλο είναι μια δημιουργία του ετέρου εν SepticFlesh αδερφού Σπύρου Αντωνίου.
Θεωρώ ότι το άλμπουμ δεν έχει fillers. Όλες οι συνθέσεις κινούνται σε υψηλά επίπεδα. Έχει όμως κορυφές, έτσι εκτός του εναρκτήριου, ξεχωρίζω τα “Lux Occulta” με την απίστευτα συναισθηματική εισαγωγή αλλά και την αλά Rotting Christ τροπή που παίρνει η σύνθεση, για να ενσωματώσει στην συνέχεια folk στοιχεία και να βγάλει μια επική οργή μέσα από τους ελληνικούς στίχους, το “Methexis” που κινείται σε αρκετά επικούς ρυθμούς. Το εντεκάλεπτο έπος “Eros Aenaos” που ξεχειλίζει λυρισμό. Για το τέλος αφήνω μία εκ ων δύο κορυφαίων συνθέσεων της πρώτης περιόδου των Αherusia (η άλλη είναι το “Path OF Thorns”), τουλάχιστον κατά τον γράφοντα το “Archangels”. Νομίζω ότι όλα όσα πρέσβευε η μπάντα εκείνη την εποχή μετουσιώνονται σε αυτή την μεγαλειώδη σύνθεση. Ένα αψεγάδιαστο κομμάτι, που προσωπικά μου προκαλεί ανατριχίλες ακόμη και τώρα όταν το ακούω.
Εδώ να συμπληρώσω ότι ένα χρόνο μετά (κάπου το 10-11), είχα την χαρά να δω ζωντανά την μπάντα, η οποία εμφανίζονταν με corpse-painting, στην Καβάλα και παρά την σχετικά μικρή ανταπόκριση από το κοινό, θυμάμαι ότι η μπάντα έπαιζε κολασμένα, σαν να βρισκόταν στην σκηνή του Wacken!!!!
Δεν έχω να συμπληρώσω πολλά, θεωρώ το album ένα διαμάντι μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας και έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους!
