Οι Κατολίσθηση επιστρέφουν μετά από το φοβερό Ντεμπούτο τους, Πόλη Φάντασμα, το οποίο το είχα βρει εξαιρετικό, αφού το punk metal του, κόλλησε για καιρό στα ηχεία μου και τραγούδια όπως το Δε θέλω πολλά, Προϊόν Υποταγής και Μαζί, συνεχίζουν να με συντροφεύουν.
Η μπάντα επιστρέφει λοιπόν φέτος τον Μάρτιο με το δεύτερο album το οποίο ονομάζεται Λήθη, έχοντας πραγματοποιήσει στο ενδιάμεσο αρκετές ζωντανές εμφανίσεις, από τις οποίες απέκτησε επιπλέον αυτοπεποίθηση.
Η Λήθη λοιπόν αποτελεί φυσική εξέλιξη της Πόλης Φάντασμα. Όλα τα στοιχεία σήμα κατατεθέν της μπάντας είναι εδώ. Η προσεγμένη κιθαριστική δουλειά, τα αιχμηρά φωνητικά αλλά και το βαθύτατα κοινωνικό στιχουργικό υπόβαθρο.
Το album αποτελείται από 10 συνθέσεις μικρής σχετικά διαρκείας που εξαπολύουν μια ολομέτωπη επίθεση σε όλα αυτά που γκριζάρουν, ασχημαίνουν και καταπιέζουν τις ζωές μας.
Μουσικά η μπάντα, στο μεγαλύτερο μέρος του album επιδίδεται σε ένα up tempo καταιγισμό από leads και riff, χωρίς να κάνει καμία απολύτως έκπτωση. Το rhythm section ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις των κομματιών αφού τα τύμπανα βαράνε ανελέητα και το μπάσο γεμίζει τον ήχο, δίνοντας στις κιθάρες τον απαραίτητο χώρο να εξελίξουν τις μουσικές θεματικές, ενώ όταν μπαίνει μπροστά στην παραγωγή ζωγραφίζει.
Στιχουργικά οι Κατολίσθηση συνεχίζουν να κραυγάζουν για όλα τα κακώς κείμενα της σημερινής ζωής, χωρίς να είναι διατεθειμένοι να βάλουν νερό στο κρασί τους. Οι θεματικές συνεχίζουν να πιάνονται από την αλληλεπίδραση της καθημερινότητας με την φαιδρά ρουτίνα της σύγχρονης τσιμεντένιας ζούγκλας μέσα στην οποία καλούμαστε να επιβιώσουμε και επεκτείνονται σε κοινωνικούς και ηθικούς προβληματισμούς. Απόγνωση, κοινωνικά αδιέξοδα και σαπίλα έρχονται να ντύσουν τις καταθλιπτικές της συνθέσεις, αν και αυτή τη φορά η μπάντα επιχειρεί να περάσει και αισιόδοξα μηνύματα μέσω τουλάχιστον μιας σύνθεσής, που την θεωρώ μία εκ των δύο κορυφαίων στιγμών του album.
Η πρώτη λοιπόν κορυφαία στιγμή αφορά το τραγούδι Πειρατής μέσα από τον up tempo ρυθμό η μπάντα αρνείται να υποταχθεί στα θέλω της πραγματικότητας. Ένα τραγούδι με ένα φοβερό lead που αν το ακούσεις μια φορά δεν πρόκειται να το ξεχάσεις.
Η δεύτερη κορυφή έρχεται με το κύκνειο άσμα του album, το Ήμασταν Παιδιά, το οποίο ξεκινάει με ένα ταξίδι στα χρόνια της παιδικής μας αθωότητα, με ένα αργό ρυθμό ο οποίος θα καταλήξει σε κραυγή διαμαρτυρίας έναντι σε όλους αυτούς που κόβουν το γέλιο από τα παιδικά χείλη, σε όλους αυτούς που ανέχονται να ξεβράζονται παιδικές ψυχές σε παραλίες.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες συνθέσεις δεν έχουν να στερηθούν κάτι, αντίθετα μάλιστα τραγούδια όπως το Μάθε να Ζεις, Παγιδευμένος ή ο Βυθός διατηρούν στο έπακρο το ενδιαφέρον του ακροατή, αφού πρόκειται για άκρως ποιοτικές συνθέσεις!
Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου, να “παγώνει τον χρόνο’ και να απολαμβάνει μια υπέροχη ιδέα, κάποιο riff που ξεσηκώνει ή ένα υπέροχο lead που σε ταξιδεύει!
Η παραγωγή στέκεται στο ύψος της, επιτρέποντας τα όργανα να βγούνε σωστά μπροστά.
Εν ολίγοις, οι Κατολίσθηση, με το Λήθη παραδίδουν έναν άξιο συνεχιστή του Debut Album τους. Ένα album ανδιαμφισβήτιστης ποιότητας, φτιαγμένο με αγάπη και προσεγμένο με μεράκι, που θα αγαπηθεί από τους απανταχού φίλους του ελληνόφωνου σκληρού ήχου, αφού κινείται σε ένα ευρύ μουσικό πλαίσιο, αλλά έχει μπολιαστεί με ένα βαθύ στιχουργικό υπόβαθρο.
