Ακούω ξανά και ξανά το ντεμπούτο των Αθηναίων Nightkill και δεν μπορώ να πιστέψω στα αυτιά μου. Το κλασσικό heavy metal τους είναι γεμάτο μελωδία, ένταση και δυναμισμό, πραγματοποιεί δε μια κάθετη βουτιά στον βυθό της ένδοξης εποχής του hard rock και αναδύεται λαμπερό και σίγουρο για τον εαυτό του.
Έχω σταματήσει καμία δεκαριά φορές την διαδικασία συγγραφής του review γιατί ακούω τις κομματάρες του δίσκου και παίζω air guitar. Από αυτή και μόνο την άχρηστη πληροφορία καταλαβαίνει κανείς πως εδώ δεν έχουμε ένα άλμπουμ που χωράει στα κιτάπια του κάθε γραφιά, μα χωράει άνετα στις μεγάλες βόλτες με γκάζι στην εθνική, στα ηχεία του επόμενου metal party ή στο επόμενο ποτό στη μπάρα. Γιατί δεν θα σε χαλούσε να παραγγείλεις ένα ακόμα στις τρεις παρά φεύγα ενώ σκάει η εισαγωγή του Queen of The Damned έτσι δεν είναι;
Η μπάντα παίζει έναν εξαιρετικό συνδιασμό κλασσικού heavy metal με μελωδικό hard rock. Φανταστείτε κάτι ανάμεσα σε Judas Priest, Scorpions της 80ς περιόδου και Dokken.
Στιβαρό και άμεσο riffing, εξαιρετικά leads και solos -πολύ κοντά στη τεχνοτροπία του Θεού George Lynch– και αυτό το τόσο χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της φωνής -κάτι ανάμεσα σε Klaus Meine, Don Dokken και Rob Halford-, είναι τα τρία χαρακτηριστικά – άσσοι στο μανίκι αυτού του άλμπουμ.
Θεωρώ το Survive the Night ότι πιο ώριμο έχει τραγουδήσει / ηχογραφήσει ο Θοδωρής Μαρτίνης ως τώρα. Ακούγεται τόσο μέσα στα νερά του, τόσο σίγουρος για τον εαυτό του και τόσο απελευθερωμένος που πραγματικά χαίρεσαι να τον ακούς. Οι μελωδίες φωνητικών που έχει γράψει απογειώνουν τα κομμάτια στην κυριολεξία, και εγώ ακούγοντας τη φωνή να δίνει πραγματικά τα ρέστα της σκέφτομαι πως ένας τραγουδιστής δεν αρκεί να έχει μονάχα skills, πρέπει να τραγουδά και υλικό που του ταιριάζει και τον αναδεικνύει. Όπως συμβαίνει εδώ.
Ναι το υλικό του Survive the Night είναι από το πολύ πάνω ράφι σε σχέση με το songwriting που κάνα τα ψέματα είναι το Α και το Ω στο ύφος στο οποίο κινείται η μπάντα. Χωρίς καλά τραγούδια δεν πάμε πουθενά κύριοι. Και σε αυτό το άλμπουμ δεν άκουσα ούτε μια μέτρια στιγμή.
Ακούγοντας πάλι και πάλι το ντεμπούτο των Αθηναίων, μου έρχεται στο μυαλό ένας άλλος πολύ αγαπημένος μου δίσκος, που επίσης παντρεύει με μεγάλη μαεστρία το hard rock, με το κλασσικό heavy metal. Αναφέρομαι στο Holding the Night των Γερμανών Midnight Darkness (1985). Στα αυτιά μου τα δύο “Night” άλμπουμ για τα οποία κουβεντιάζουμε εδώ -και το “Holding” και το “Survive the”- μου βγάζουν μια κοινή στόφα στα τραγούδια τους, έναν κοινό αυθόρμητο μελωδικό δυναμισμό. Το έχω πολύ ψηλά στην προσωπική μου λίστα το συγκεκριμένο -ένα και μοναδικό- full length των Midnight Darkness οπότε και η αντιστοιχία που πραγματοποιώ με το Survive the Night των Nightkill -την οποία μπορεί να διαπιστώσει οποίος ακούσει και τα δύο άλμπουμ-, μόνο σαν πολύ θετικό στοιχείο μπορούμε να την εκλάβουμε στα πλαίσια του συγκεκριμένου review.
Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στην παραγωγή που αναδεικνύει το υλικό στο μέγιστο βαθμό. Καθαρός, διαυγής ήχος, σωστές ισορροπίες και δυναμικές σε πλήρη ανάπτυξη.
Αν ψάχνεις για ένα καλογραμμένο άλμπουμ που συνδυάζει 80ς κλασσικό ατσάλι με 80ς μελωδικό hard rock από το πάνω ράφι, τότε θα ευχαριστηθείς αυτό το ντεμπούτο από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα. Άχαστο.
