Οι τακτικοί αναγνώστες του goldenrules.gr θα έχουν ενδεχομένως σχηματίσει μια κάποια εικόνα για το Pactum Diaboli, το δεύτερο full length άλμπουμ των black/death metallers Exilium Noctis από τον Βόλο, μιας και έχουμε αναφερθεί ποικιλοτρόπως -είτε με revιews, είτε με αναφορές στην στήλη των νέων- στα τρία singles που μέχρι στιγμής έχει δώσει η μπάντα στην δημοσιότητα από το συγκεκριμένο άλμπουμ.
Ναι, έχουν γραφτεί ξεχωριστά reviews τόσο για το God’s Demise όσο και για το Devil’s March-τα δύο πρώτα singles του άλμπουμ- και ενώ κανείς θα περίμενε να τριτώσει το κακό με μια αναφορά στο μεγαλειώδες τρίτο single Pactum Diaboli, που είναι έτσι και αλλιώς από τις μεγάλες στιγμές του δίσκου, τελικά είπαμε να κατεβάσουμε την μπάλα στο πλεχτό και να γράψουμε για ολόκληρο το άλμπουμ μιας και η 9η Μαΐου, που είναι και η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας του, πλησιάζει επικίνδυνα.
Στο συγκεκριμένο άλμπουμ ακούμε την μπάντα στην πιο ώριμη εκδοχή της. Η συνειδητή επιλογή ενός θεματικού πλαισίου που υπογραμμίζει -έστω και συμβολικά- την αιώνια διαμάχη του πειρασμού με την ψυχική λύτρωση, περνώντας από καθεστώς σύγκρουσης μέσα από το εκάστοτε θρησκευτικό πρίσμα και φτάνοντας εν τέλει ως και στην Φαουστιανή συμφωνία με τον Μεφιστοφέλη, αποτελεί πρόκληση. Και οι Exilium Noctis την αποδέχονται αυτή τη πρόκληση γράφοντας τραγούδια που σμιλεύουν έννοιες όπως Καλό και Κακό κάτω από το πρίσμα του παρατηρητή ή έστω μέσα από την την εμπύρετη ματιά εκείνου που πούλησε την ψυχή του στο διάβολο, ή τέλος πάντων νομίζει ότι το έκανε.
Μουσικά η μπάντα έχει καταφέρει να εξισορροπήσει στον απόλυτο βαθμό τις επιρροές της από δύο διαφορετικούς κόσμους, του black και του death metal. Γενικά θεωρώ πολύ τολμηρές τις μπάντες που επιχειρούν αυτόν τον συνδυασμό, θεωρώντας -έστω και ως προσωπική άποψη- πως στα δύο ιδιώματα υπάρχουν βασικές διαφορές και χάσματα που δύσκολα γεφυρώνονται. Πολλά τα εύσημα λοιπόν για όποιον καταφέρνει να δημιουργήσει ισορροπίες, ακόμα και συνδέσμους ισχυρούς, φέρνοντας στο προσκήνιο αυθεντική ακραία μουσική. Χρεώστε το λοιπόν το παραπάνω στους Exilium μιας και το δεύτερο άλμπουμ τους θα το φέρνω ως παράδειγμα από εδώ και πέρα σε ανάλογες συζητήσεις.
Η Σουηδία των 90’ς είναι η χώρα εκείνη από την οποία έρχονται οι βασικές επιρροές της μπάντας, τόσο από το black όσο και από το death metal γίγνεσθαι. Εν τέλει όμως και ακούγοντας το Pactum Diaboli συνολικά, δεν αξίζει τον κόπο να σταθεί κανείς στις επιρροές, αλλά στην ικανότητα της μπάντας να δημιουργεί θέματα που στέκονται στο μεταίχμιο του σφυροκοπήματος και της μαύρης ψυχρότητας, μετασχηματίζοντας κιθαριστική μορφολογία και φωνητικά από black σε death φόρμουλες και το ανάποδο σε κλάσμα δευτερολέπτου, δίχως την παραμικρή έλλειψη συνοχής.
Η σύγκριση με το ντεμπούτο είναι αναπόφευκτη μιας και στον διάδοχο του η μπάντα ακούγεται περισσότερο δεμένη και σίγουρη για τον εαυτό της, επιχειρώντας μια πιο τεχνική προσέγγιση στο υλικό της, προσέγγιση που λειτουργεί θαυμάσια.
Ναι το ομώνυμο κομμάτι αποτελεί ίσως την κορυφαία στιγμή του δίσκου και η συμμετοχή του Henri Sattler (God Dethroned) στα φωνητικά παίζει σημαντικό ρόλο, που θα ήταν όμως λιγότερο σημαντικός εν τέλει αν η σύνθεση δεν έδειχνε τα δόντια της. Υπάρχουν και άλλες πολύ μεγάλες στιγμές στο άλμπουμ: Deorum Cremator, Rise of Serpent, και Fall of Babylon είναι σίγουρα μια τριάδα που εγώ θα κρατήσω.
Η παραγωγή μου βγάζει έναν ενδιαφέρον συνδυασμό κλασικής black metal Σουηδίλας με σύγχρονη προσέγγιση. Είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ο συγκεκριμένος δίσκος, είναι κομμάτι της ταυτότητας του.
Ας κλείσω το κείμενο αναφέροντας πως το Pactum Diaboli είναι ένας σωστός θρίαμβος για τους Exilium Noctis και τους ακροατές τους. Απόλυτη συνειδητοποίηση στα πάντα: στην ηχητική διαδρομή, στο concept και την αισθητική. Ένα άλμπουμ που θα φτύσουν αίμα για να το ξεπεράσουν. Ένα άλμπουμ που τους βάζει στην πρώτη γραμμή.
